Μας ξεπερνά, δυστυχώς, το μηδέν.

[Του Παντελή Σαββίδη] 

Ένα πρωί, λίγο πριν την αναχώρηση του αθηναϊκού στόλου στη Σικελία, οι αθηναίοι ανακάλυψαν με φρίκη ότι όλες οι ερμαϊκές στήλες είχαν ακρωτηριαστεί. Είχαν στηθεί σε ανάμνηση μιας σημαντικής νίκης του αθηναίου στρατηγού Κίμωνα. Μεταξύ των δραστών, ο πολλά υποσχόμενος αθηναίος νέος Αλκιβιάδης, του οποίου ο έκφυλος και ανήθικος βίος αλλά και οι μεγάλες ικανότητες μνημονεύονται στην ιστορία.Η Ζακλίν  ντε Ρομιγύ θα γράψει στο βιβλίο της για τον Αλκιβιάδη πως στη συγγραφή την ώθησε το συγκλονιστικό συναίσθημα της επικαιρότητάς του.

Ο Αλκιβιάδης είναι το ένα άκρο της ελληνικής διαχρονικότητας. Το άκρο που, αν διοχέτευε την ενέργεια και τις ικανότητές του στο κοινό καλό, οι ιστορικές εξελίξεις μπορεί να είχαν επηρεαστεί διαφορετικά.  Αποτελεί και χαρακτηριστική περίπτωση συμπεριφοράς που οδηγεί αρκετούς στις ημέρες μας να πιστεύουν, στη συνέχεια του ελληνισμού.

Σε τι, αλήθεια, είναι επίκαιρος ο Αλκιβιάδης; ......... [η συνέχεια εδώ ...] [Πηγή: http://www.anixneuseis.gr]